gwenvaniersel.nl

Na vier dagen heerlijke rust en in de Dolomieten, zitten we  niets vermoedend op onze verlate trein van Bolzano naar München te wachten in een aangenaam bleek zonnetje op een perron in Bressanone; het zal niet meer lukken om de aansluitende nachttrein van München naar Amsterdam te halen. tenzij de trein de geplande 12 minuten pauze in de Italiaanse grensplaats Brennero  inkort om alsnog minuten op het geplande schema in te lopen.

Bij aankomst in Brennero wordt  snel duidelijk dat een inhaalmanoeuvre uitgesloten is en wordt de reden van de vertraging zichtbaar. Op het perron wemelt het van de Afrikanen, merendeels jonge mannen en een enkele vrouw. Er staat  een sociaal werker met een hesje gelaten toe te kijken en een cameraman  filmt de bewegingen rond de trein, die snel voller loopt. Jonge kerels zonder bagage met witglanzende, waarschijnlijk  nepmerkgympen, stappen de wagons binnen en gaan zitten om binnen 10 minuten hun plaats weer  te verlaten, een verontrustend rusteloos tafereel. Vlak voor vertrek stapt ook de gespotte cameraman onze wagon binnen, gevolgd door, wat later blijkt, de regisseur,  bepakt en bezakt.  Ik glimlach enigszins gegeneerd en onbeholpen naar de op het perron achtergebleven Afrikanen. Wat een absurdistisch schouwspel in de trein, die nu bevolkt wordt door forenzen achter hun laptop, vakantiegangers en vluchtelingen. Er wordt nog steeds lenig in- en uit de trein gesprongen, waarbij het perron voortdurend  schichtig wordt afgespied door menigeen. Een groepje Afrikanen zit rustig een beetje timide gade te slaan hoe leeftijdgenoten de sprong naar het Noorden wagen. Nadat de conducteur in drie talen de nieuwe passagiers met de gebruikelijke tekst welkom heet, vertrekt ons kleurrijke gezelschap richting Oostenrijk.

In Innsbruck  wordt de tein door een bataljon bewapende agenten langs het spoor opgesteld, opgewacht. Oostenrijkse Polizei? Nee, Bundes Polizei, bewapend met pistool, handboeien en tie straps. Afrikanen ontvluchten  de trein, anderen proberen zich langs de strategisch voor de ingang opgestelde oudere conducteur de trein in te glippen, waarbij  bijna een schermutseling ontstaat. De conducteur dreigt daarbij zelf  op het perron buitengesloten te worden en achter te blijven. De ingestapte Polizei krijgt de  gesloten deuren niet zo snel meer open, maar de conducteur weet zich door een kier in een halfgeopende deur te wurmen. Nu worden de opstappers gecontroleerd door de Polizei en toegesproken in het Engels  “Without papers you can’t enter Germany.” De Bundes Polizei loopt   heen & weer, waarna op het volgende station een aantal vluchtelingen de trein verlaat, terwijl anderen  instappen. een grote groep jongeren laat zich niet ontmoedigen, hopeloos als ze zijn  Duitsland te bereiken. Achter ons zit een familie met kleine slapende kinderen, ook zij worden gecontroleerd door de polizei. De dienstdoende conducteurs controleren ondertussen onze reisdocumenten en de jongste, zichtbaar aangedaan door het kat-en-muisspel van de vluchtelingen met de autoriteiten, probeert in alle hectiek ons op de hoogte te houden van de kans onze aansluiting  in München te halen.

Zo boemelen we langs nog verschillende kleine stationnetjes in Oostenrijks Tirol en naderen de volgende grens, gaat het enkelen lukken Duitsland in te komen? Op de plek waar 2 fietsen kunnen hangen staat een krankzinnig groot pakket, er zouden – zo schat ik – wel 2 verstekelingen in kunnen, maar de polizei het pakket voor wat het is als een oudere vrouw zegt dat het er al vanaf het begin stond. De jonge aangedane conducteur fluistert ons toe dat hij nog niet kan zeggen of we de aansluiting in München gaan halen, want in Rosenheim moeten we misschien de trein verlaten. De ouder conducteur haalt de reserveringskaartjes boven de stoelen uit de plastic hulsjes. En dan staat de trein bij de Duitse grens en worden de Afrikanen zonder (reis)documenten door de Bundes Polizei door de wagons naar  het achterste wagonstel gebezemd. Een enkele Afrikaan probeert toch weer te gaan zitten, maar de Polizei controleert nauwkeurig, links en rechts, links rechts alle banken. Dan passeert de stoet ons, eerst  jonge mannen en dan ook vrouwen met kinderen – één jongen van een jaar of tien trekt gekke clowneske bekken terwijl hij door het gangpad huppelt.

Nu wordt ook de Syrische familie achter ons gemaand op te staan, maar ze treuzelen. De kinderen slapen en de man en vrouw kijken met smekende blik naar de Polizei, die de taak aan de jonge conducteur overdraagt en naar achter verdwijnt. Als er geen ontkomen aan is, volgt de familie de jonge Duitse conducteurhem tot op het perron en dan, na enige aarzeling, verdwijnt de familie via een steeg Rosenheim in, de conducteur vertwijfeld  achterlatend. De oude conducteur en Polizei komen erbij en  halen gelaten hun schouders  op – één familie ‘s avonds om elf uur Duitsland illegaal binnengeglipt en een wagon vol met andere vluchtelingen, die zoals ik thuis op internet lees naar een brandweerkazerne gaan, waarna een enkeling voor een asielaanvraag in aanmerking zal komen om uiteindelijk toch nog in het gewenste München te belanden, maar voor hoelang?

Wij boemelen door naar München waar de nachttrein op ons en van alle kanten aanstromende verlate passagiers staat te wachten……wij boffen en kunnen onze couchettes in maar op doorreis naar Nederland waar tenslotte een marechaussee in burger onze paspoorten komt  controleren. Ik merk ironisch op dat ze te laat zijn, dat de vluchtelingen al zijn afgevoerd, waarna de mareschausse  verbaasd opmerkt:”O, was er al controle?” “Controle? Een ware razzia!” We zijn weer thuis, terwijl  energieke hopeloze vluchtelingen  aan de Europese grenzen morrelen.

Lees ook: http://www.bbc.com/news/world-europe-33204681

Visual literacy wordt gestimuleerd door goed naar oude voorwerpen te kijken en te zien wat er verandert als kleur, materiaal of vorm en functie worden aangepast. In de workshop Dutch Design in de Gouden Eeuw kijken we met de blik van Dutch designers,  bij wie eenvoud & humor een rol spelen, naar  17de eeuwse voorwerpen gekeken om vanuit de traditie nieuwe designs te creëren.

In de workshop i-stopmotion Stilleven, maken kinderen kennis met 17de eeuwse stillevens in de Eregalerij van het Rijksmuseum. Er wordt o.a. gekeken naar compositie en illusionaire trucs die beweging suggereren waarna in het medialab met eenvoudige objecten een stilleven in beweging wordt gezet.

Gwen van Iersel  exposeert met (fotografische) etsen en een video-installatie. De serie in this world  laat een aantal gebeurtenissen rond de Noordzee zien. Momenteel werkt zij aan een serie fotografische etsen La piscine, waarbij foto’s worden verwerkt tot fotografische ets. Ze leerde het etsen van Lisanne Sloots en volgde workshops bij Guus Glas, Erik Levert [AGA] en Achille van der Sijpt . Zij is gefascineerd door de vele mogelijkheden van non-toxic etsen.

In 1974 maakte ik dia’s in mijn favoriete zwembad  Piscine Pontoise in Parijs, uit de jaren dertig. De film Bleu met Juliette Binoche (van de trilogie Trois Couleurs) is er opgenomen in 1994. Dit jaar heb ik twee dia’s tot fotografische etsen verwerkt.

Nog te zien tot eind februari in het De Pintohuis in Amsterdam.

In deze wereld is een serie etsen, die actuele gebeurtenissen in vrije interpretatie toont; hieronder work in progress van ‘le banlieue 2005.’

In 1965 lieten mijn ouders een scherp zeiljacht, de waddenkruiser Nienke II met twee midzwaarden bouwen, het is speciaal ontworpen door E. de Boer voor het Waddengebied. Lengte: 9,75 meter over alles, Breedte: 2,80 meter Diepte: 0,78 meter. Klassieke originele droogvallende eilandkruiser NIENKE II [bouwjaar: 1966] met achterkajuit werfgebouwd bij E. de Boer te Delfzijl. De 1e eigenaar liet Evert de Boer er later speciaal een gaffeltuigage voor ontwerpen. Met 2 midzwaarden en dooskiel diepgang 0,775 – 1,50 meter 40 pk peugeot diesel motor en 6 slaapplaatsen is het een geweldig schip om de Nederlandse wateren mee af te struinen en dat hebben we gedaan.

De Nienke II is comfortabel en werd tijdens de opnamen voor de televisieserie Merijntje Gijzens jeugd in 1973 op locatie  in Steenbergen naar alle tevredenheid als onderkomen gebruikt voor de regisseur en zijn vrouw.

Vanaf 1990 droeg mijn vader haar aan me over en  hebben we er nog 25 jaar veel plezier mee gehad, genoten van heel Nederland vanaf het water, maar het werd kiezen tussen een nieuw leven voor de Nienke II of haar langzaam maar zeker achteruit zien gaan door achterstallig onderhoud. Uit liefde heb ik haar laten gaan en over het Amsterdam-Rijnkanaal naar het zuiden zien varen waar ze nu in Andel een nieuwe plek en nieuw leven heeft als zeilschip in originele staat.